ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΚΟΛΙΩΣΗ

Παιδική χαρακτηρίζεται η σκολίωση η οποία πρωτο-εμφανίζεται στις ηλικίες από 4 μέχρι 10 ετών. Αφορά περίπου το ίδιο σε αγόρια και κορίτσια με μικρή υπεροχή των αγοριών στις μικρότερες ηλικίες και ελαφρά υπεροχή των κοριτσιών στις μεγαλύτερες. Η παιδική σκολίωση αποτελεί περίπου το 10%-15% των περιστατικών της ιδιοπαθούς σκολίωσης. Σημαντικό είναι ότι 20% των παιδιών με σκολίωση >20° υποκρύπτει κάποια αιτιολογική συσχέτιση με συγκεκριμένη πάθηση. Πολλά παιδιά π.χ. μπορεί να πάσχουν από σύνδρομο Arnold-Chiari ή συριγγομυελία ή νευρομυϊκή πάθηση που προκαλεί την παραμόρφωση στη σπονδυλική στήλη.

Αντιμετώπιση: Καθοριστικός παράγων για τη σωστή αντιμετώπιση οποιασδήποτε παραμόρφωσης είναι η τυποποίησή της. Για να γίνει αυτό μπορεί να μην είναι αρκετή η αρχική εξέταση και να χρειάζεται παρακολούθηση και επανεξέταση για σύγκριση δυο τουλάχιστον διαδοχικών εξετάσεων με χρονική απόσταση τουλάχιστον 4-6 μηνών. Η χρονική απόσταση είναι αναγκαία για να βγουν συμπεράσματα για τη διαχρονική συμπεριφορά των σπονδυλικών κυρτωμάτων.

Σε περίπτωση που εντοπισθεί αιτιολογικός συσχετισμός αιτίου και αποτελέσματος, π.χ. συγγενής σκολίωση, παραλυτική σκολίωση, σύνδρ. Arnold-Chiari, συριγγομυελία, κ.ά., η αντιμετώπιση οφείλει να είναι άμεση και ριζική, δηλ. χειρουργική.

Παιδικές σκολιώσεις χωρίς προφανές αίτιο (ιδιοπαθείς) οι οποίες ξεπερνάνε τις 30° συνήθως επιδεινώνονται εαν αφεθούν χωρίς τη σωστή συντηρητική θεραπεία και το 95% καταλήγει σε παραμορφώσεις που αντιμετωπίζονται πλέον μόνο χειρουργικά. 

Εξέλιξη παιδικής σκολίωσης που έμεινε χωρίς σωστή θεραπεία με κηδεμόνα.
Υποβλήθηκε σε συνεχείς "θεραπείες" βελονισμού, χειροπρακτικής και γιόγκα.

Συντηρητική θεραπεία: Εφαρμόζεται α) σε περιστατικά προγραμματισμένα για χειρουργική θεραπεία για την καθυστέρηση της επιδείνωσης των σπονδυλικών κυρτωμάτων είτε β) σε περιστατικά που θα χειρουργηθούν εαν δεν ανασταλεί η επιδείνωση των σπονδυλικών κυρτωμάτων.

Η συντηρητική θεραπεία στα "επικίνδυνα σπονδυλικά κυρτώματα" γίνεται σήμερα, ανάλογα και με την ηλικία των μικρών ασθενών, με πλαστικούς κηδεμόνες, γύψινους κηδεμόνες και έλξεις. Είναι δύσκολοι τρόποι θεραπείας, λαμβάνοντας υπ' όψη και την ηλικία των μικρών ασθενών, αλλά είναι και τα μοναδικά μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας προκειμένου να αποφύγουμε τη δημιουργία μεγάλων παραμορφώσεων. Εξυπακούεται ότι παραϊατρικές μέθοδοι "θεραπείας" όχι μόνο δεν πρέπει να εφαρμόζονται αλλά είναι μάλλον εγκληματικές πράξεις και καλό είναι να αποφεύγονται.

Χειρουργική θεραπεία: Εφαρμόζεται στις περιπτώσεις που τεκμηριώνεται σχέση αιτίου – αποτελέσματος. Παιδικές επιδεινούμενες σκολιώσεις >30° με αποδεδειγμένο αίτιο το οποίο δεν μπορεί ν' αντιμετωπισθεί, χειρουργούνται όσο γίνεται πιο γρήγορα. Η μέθοδος που εφαρμόζεται εξαρτάται από το μέγεθος και την αιτία της παραμόρφωσης.