ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΗ ΣΚΟΛΙΩΣΗ
Η παραλυτική σκολίωση, όπως φαίνεται και από το όνομά της, είναι η παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης η οποία προκαλείται από απώλεια της στήριξης του αξονικού σκελετού λόγω αδυναμίας του μυϊκού συστήματος. Η ανάπτυξη παθολογικών πλάγιων σπονδυλικών κυρτωμάτων γίνεται προοδευτικά μετά από απώλεια της ομοιόμορφης και συμμετρικής δυναμικής στήριξης της σπονδυλικής στήλης η οποία μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε ηλικιακή περίοδο. Όσο πιο νωρίς συμβεί τόσο μεγαλύτερες είναι και οι παραμορφώσεις που θα προκληθούν. Παραλύσεις οι οποίες συμβαίνουν σε περιόδους σχηματισμού και ανάπτυξης της σπονδυλικής στήλης (βρεφική – παιδική – εφηβική) προκαλούν αντίστοιχα και τις μεγαλύτερες παραμορφώσεις οι οποίες έχουν επιπτώσεις και στη μορφή των σπονδύλων οι οποίοι διαμορφώνονται και αναπτύσονται σ' αυτές τις περιόδους.
Η παραλυτική σκολίωση είναι πάθηση η οποία σπάνια αφορά μεμονωμένα στη σπονδυλική στήλη. Στις περισσότερες περιπτώσεις περιπτώσεις οφείλεται σε γενικευμένη πάθηση, π.χ. πολυομυελίτιδα, εγκεφαλική παράλυση κ.ά., όπου η κύρια αιτία έχει γενικώτερες επιπτώσεις και σε άλλα μέρη του σώματος όπως τα άνω ή κάτω άκρα. Στις ιδιαίτερα μεγάλες παραμορφώσεις ένα τμήμα που συμπαρασύρεται και παραμορφώνεται, ιδιαίτερα όταν συνυπάρχει παράλυση των κάτω άκρων, είναι η πύελος (λεκάνη) η οποία ενσωματώνεται εμβιομηχανικά στα παθολογικά κυρτώματα και αποκτά παθολογική κλίση.
Αντιμετώπιση: πρώτιστο καθήκον στην αντιμετώπιση των παραμορφώσεων οι οποίες οφείλονται σε παθήσεις του νευρομυϊκού συστήματος είναι η τυποποίηση και ταξινόμηση των αιτίων και των επιπτώσεων που υπάρχουν τόσο στη σπονδυλική στήλη όσο και στον οργανισμό γενικώτερα. Ακολουθεί η εκτίμηση της μελλοντικής πορείας των παραμορφώσεων. Στην περίπτωση που προσδιοριστεί ότι η πορεία θα είναι επιδεινούμενη η θεραπεία είναι χειρουργική. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις επιβάλλεται η περιοδική παρακολούθηση και η επέμβαση σε περίπτωση επιδείνωσης. Η συντηρητική αντιμετώπιση με κηδεμόνες ελάχιστα προσφέρει και μόνο σε μικρές παραμορφώσεις.
Χειρουργικές επεμβάσεις: στόχοι της χειρουργικής θεραπείας είναι α) η αποκατάσταση της ισορροπίας του σώματος και β) η μείωση ή εξάλειψη των παθολογικών κυρτωμάτων. Ο βαθμός δυσκολίας της χειρουργικής επέμβασης εξαρτάται από α) το μέγεθος των παραμορφώσεων, β) την ελαστικότητα/δυσκαμψία των παραμορφώσεων, γ) την εντόπιση των παραμορφώσεων, δ) την ηλικία, ε) συνοδές παραμορφώσεις κ.ά. Μεγάλη σημασία έχουν επίσης η ηλικία των ασθενών, η πρωταρχική αιτία, η συνύπαρξη συνδρόμων, η αναπνευστική και καρδιακή λειτουργία. Καλό είναι οι χειρουργικές επεμβάσεις να γίνονται σε πρώϊμα στάδια γιατί όσο περισσότερο καθυστερούμε, τόσο μεγαλύτερες είναι οι παραμορφώσεις που δημιουργούνται και μεγαλύτερες οι εγχειρητικές παρεμβάσεις που απαιτούνται.
Συμπεράσματα: Η παραλυτικές σκολιώσεις είναι παραμορφώσεις της σπονδυλικής στήλης οι οποίες προκαλούνται από απώλεια της στήριξης του αξονικού σκελετού λόγω αδυναμίας του μυϊκού συστήματος. Τα περιστατικά με μεγάλες παραμορφώσεις αντιμετωπίζονται μόνο χειρουργικά. Η συντηρητική αντιμετώπιση με κηδεμόνες ελάχιστα προσφέρει και μόνο σε μικρές παραμορφώσεις.