ΑΝΑΙΜΑΚΤΗ ΜΙΚΡΟ-ΕΠΕΜΒΑΤΙΚΗ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗ ΣΠΟΝΔΥΛΟΔΕΣΙΑ
ΝΕΑ ΜΕΘΟΔΟΣ
Εισαγωγή: Ένας ενήλικας έχει σήμερα 80% πιθανότητες να παρουσιάσει προβλήματα από τη σπονδυλική του στήλη. Πάρα πολλοί είναι όσοι πάσχουν και ταλαιπωρούνται από παθήσεις της σπονδυλικής στήλης, όπως αστάθεια ή σπονδυλική στένωση, που χρειάζονται χειρουργική θεραπεία αλλά προτιμούν να συνεχίζουν να υποφέρουν από το να υποβληθούν σε μια χειρουργική θεραπεία, γιατί φοβούνται τις επιπτώσεις μιας ανοιχτής χειρουργικής επέμβασης που την θεωρούν μεγάλη ή και επικίνδυνη.
Πιθανοί λόγοι είναι η διάρκεια του χειρουργείου, η μεγάλη χειρουργική τομή, η πιθανή αιμορραγία, ο κίνδυνος νευρολογικής βλάβης κατά τη διάρκεια της επέμβασης αλλά και ο φόβος της αναισθησίας.
Μια συχνή δικαιολογία άρνησης είναι η ηλικία, ιδιαίτερα για παθήσεις όπως η σπονδυλική αστάθεια ή η σπονδυλική στένωση οι οποίες όμως είναι παθήσεις οι οποίες εμφανίζονται ιδιαίτερα μετά τα 60. Ποτέ όμως δεν υπάρχει επίκληση της ηλικίας σε περιπτώσεις άλλων παθήσεων όπως π.χ. για την καρδιά όπου είναι προφανής η σοβαρότητα της πάθησης.
Άλλη δικαιολογία άρνησης είναι ο φόβος από παρόμοια περιστατικά που "δεν είχαν καλά αποτελέσματα" χωρίς όμως να γίνεται αξιολόγηση για το πού, πότε, πώς και γιατί χειρουργήθηκαν.
Τέλος και το χειρότερο, είναι η άρνηση μετά από υπόδειξη ή προτροπή άλλων ιατρών ή φυσιοθεραπευτών να αποφύγουν "πάσει θυσία" τη χειρουργική θεραπεία, χωρίς όμως να έχουν και την αντιπρόταση της οριστικής θεραπευτικής λύσης. Η προτροπή για την αποφυγή του χειρουργείου προέρχεται δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, από γιατρούς οι οποίοι δεν χειρουργούν.
Μοναδικοί πραγματικά δικαιολογημένοι είναι όσοι αρνούνται το χειρουργείο επικαλούμενοι τον φόβο της πιθανής ανάγκης για μετάγγιση αίματος, όπως είναι π.χ. οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.
Πότε χρειάζεται σπονδυλοδεσία: Οι πιο συνηθισμένες παθήσεις οι οποίες "απαιτούν" χειρουργική θεραπεία είναι, εκτός από την κήλη του μεσοσπονδύλιου δίσκου, η σπονδυλική αστάθεια και η σπονδυλική στένωση. Στη σπονδυλική αστάθεια περιλαμβάνεται η σπονδυλολίσθηση ενώ οι τραυματισμοί δημιουργούν συνθήκες στις οποίες να συνυπάρχουν αστάθεια και στένωση, όπως π.χ. σε ένα κάταγμα.
Ανάλογες είναι οι αλλαγές οι οποίες προκαλούνται στη σπονδυλική στήλη ενός ενήλικα με την πάροδο του χρόνου και τη φθορά η οποία δημιουργείται στα διάφορα επί μέρους ανατομικά μόρια όπως είναι οι οπίσθιες σπονδυλικές αρθρώσεις οι οποίες εκφυλίζονται και διογκώνονται, οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι οι οποίοι επίσης εκφυλίζονται και χάνουν ύψος και στους συνδέσμους που χάνουν σε δύναμη αλλά παράλληλα μπορεί να αυξάνουν σε πάχος.
Οι μεταβολές αυτές έχουν σαν αποτέλεσμα να χάνει η σπονδυλική στήλη σε κίνηση και ύψος, πολλές φορές να δημιουργεί παθολογικά κυρτώματα (σκολίωση ενηλίκων ή κύφωση) και έτσι να προκαλείται και πάλι αστάθεια ή στένωση.
Όλες αυτές οι καταστάσεις εκδηλώνονται με πόνο. Πόνο στη μέση ή πόνο στη πλάτη. Πόνο ο οποίος αρχίζει σιγά-σιγά, στην αρχή ανταποκρίνεται στα φάρμακα και στη φυσικοθεραπεία, περνάει σχετικά εύκολα με την ξεκούραση και είναι κάτι το πολύ συνηθισμένο στους φίλους και τις φίλες της ίδιας ηλικίας. Με τη διαφορά ότι τα χρόνια περνάνε, οι αλλοιώσεις μεγαλώνουν και οι πόνοι γίνονται όλο και πιο συχνοί και προστίθενται και συμπτώματα και από τα πόδια, όπως πόνοι ή μουδιάσματα ή και κράμπες ιδιαίτερα τα βράδια. Αυτά είναι τα σημάδια της σπονδυλικής στένωσης και η σπονδυλική στένωση γίνεται καλά μόνο με χειρουργείο παρά τις αντίθετες συμβουλές πολλών "ειδικών" και "φίλων".
Καλές είναι οι συμβουλές αλλά μόνο με συμβουλές θεραπεία δεν γίνεται. Γιατί άν γινότανε δεν θα βλέπαμε ηλικιωμένους να περπατάνε σκυφτοί με μπαστούνια ή, ακόμα χειρότερα, να είναι καθηλωμένοι στο σπίτι ανήμποροι ακόμα και να περπατήσουν. Και είναι μάλλον κρίμα να κουβαλάμε στον 21º αιώνα προλήψεις και προκαταλήψεις από τα μέσα του περασμένου αιώνα.
Η ιατρική έχει κάνει τεράστεια άλματα και οι δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα είναι πάρα πολλές. Με μια διαφορά. Πρέπει να βλέπουμε μπροστά και να σκεφτόμαστε με το νου στο 2000 και όχι στα 1900. Η σημερινή ιατρική δεν γίνεται με νοοτροπία συνοικίας και με το μυαλό σε συνθήκες μιζέριας. Χρειάζεται γνώση, απόλυτη εξειδίκευση και σύγχρονο εξοπλισμό.
Η νέα μικροεπεμβατική τεχνική
Η νέα μικροεπεμβατική τεχνική επιτρέπει την εκτέλεση των επεμβάσεων χωρίς "ανοιχτές τομές", χωρίς κακώσεις των μυών της σπονδυλικής στήλης και το κυριώτερο χωρίς απώλεια αίματος. Πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες εξελίξεις στη χειρουργική θεραπεία των παθήσεων της σπονδυλικής στήλης.
Η επέμβαση εκτελείται με τη βοήθεια ειδικών σκόπευτρων με τα οποία εισάγονται, από μικρές τομές λίγων χιλιοστών, διαδερμικά, όλα τα απαραίτητα στηρικτικά εμφυτεύματα.
Στο εξειδικευμένο Τμήμα Σπονδυλικής Στήλης του Ιατρικού Αθηνών γίνονται κατ' αποκλειστικότητα αυτού του είδους οι μικροεπεμβατικές εκτεταμένες σπονδυλοδεσίες. Αυτό γιατί είναι το μοναδικό που διαθέτει τα ειδικά σκόπευτρα για την ασφαλή, γρήγορη και με ακρίβεια εισαγωγή των σπονδυλικών εμφυτευμάτων. Να σημειωθεί εδώ ότι υπάρχουν συστήματα για μικρο-επεμβατικές σπονδυλοδεσίες αλλά είναι μόνο για την περιοχή της οσφυο-ιεράς μοίρας της σπονδυλικής στήλης και δεν έχουν εφαρμογή σε ανώτερες μοίρες όπως η θωρακο-οσφυϊκή μοίρα ή η θωρακική.
Μια άλλη επέμβαση η οποία γίνεται αποκλειστικά στο Τμήμα Σπονδυλικής Στήλης του Ιατρικού Αθηνών είναι η "διαυχενική διατατική σπονδυλοδεσία" με την οποίαν επιτυγχάνεται 360º μοιρών παράλληλη διάταση των σπονδυλικών μονάδων και η διάνοιξη των σπονδυλικών τρημάτων χωρίς την ανάγκη διάνοιξης του σπονδυλικού σωλήνα με πεταλεκτομές.
Η εκτεταμένη σπονδυλοδεσία με μικροεπεμβατική τεχνική μπορεί να γίνει με γενική ή και τοπική αναισθησία. Η αποφυγή της ολικής νάρκωσης επιτρέπει την άμεση έξοδο από το νοσοκομείο.
Η αναίμακτη μικροεπεμβατική σπονδυλοδεσία χρησιμοποιείται για τη θεραπεία σοβαρών καταγμάτων της οσφυϊκής και θωρακικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, σπονδυλολίσθησης, σπονδυλικής αστάθειας αλλά και σπονδυλικής στένωσης.
Η αποφυγή της μεγάλης ανοικτής τομής και η εκτέλεση της επέμβασης με μικροεπεμβατική τεχνική έχει ως αποτέλεσμα την εκμηδένιση του μετεγχειρητικού πόνου, τη γρήγορη έξοδο από το νοσοκομείο και τη γρήγορη επιστροφή στις καθημερινές δραστηριότητες.
Μεγάλα συγκριτικά πλεονεκτήματα της μικροεπεμβατικής τεχνικής είναι α) η μείωση του χειρουργικού χρόνου, β) η εξάλειψη της διεγχειρητικής αιμορραγίας και της ανάγκης για μετάγγιση αίματος, γ) η μείωση του χρόνου της μετεγχειρητικής νοσηλείας, δ) η μεγάλη μείωση της έντασης αλλά και της διάρκειας του μετεγχειρητικού πόνου και ε) η μείωση του συνολικού χρόνου αποκατάστασης.
Μειονεκτήματα μπορούν να θεωρηθούν η ανάγκη απόλυτης εξειδίκευσης και εμπειρίας του χειρουργού και η ανάγκη εξειδικευμένου εξοπλισμού σε ορισμένα μηχανήματα και εξειδικευμένα εργαλεία από τα οποία ορισμένα καλύπτονται από δικαιώματα αποκλειστικής χρήσης ή διπλώματα ευρεσιτεχνίας.
Συμπέρασμα: Η νέα χιλιετία ήδη υπάρχει αλλά η προηγούμενη χιλιετία εξακολουθεί να καταδυναστεύει την καθημερινότητά μας. Η πρόοδος είναι στη διάθεσή μας αλλά οι φοβίες και η νοοτροπία του προηγούμενου αιώνα την εμποδίζουν να εφαρμοστεί.
Η νέα μικροεπεμβατική εκτεταμένη διαυχενική διατατική σπονδυλοδεσία, όπως αποκλειστικά εφαρμόζεται στο Τμήμα Σπονδυλικής Στήλης του Ιατρικού Αθηνών, είναι το νέο όπλο για τη θεραπεία της σπονδυλικής αστάθειας και της σπονδυλικής στένωσης. Χωρίς μεγάλες ανοιχτές τομές, χωρίς απώλεια αίματος, χωρίς μετάγγιση αίματος, με μικρή νοσηλεία και με γρήγορη επάνοδο στις φυσιολογικές, καθημερινές δραστηριότητες.